Op deze pagina laat ik weten hoe alles binnen mijn stage gaat. Een korte inleiding wat voor stage ik precies ga lopen..:

Ik ga de aankomende 5 maanden stage lopen in het kinderhuis Sanatan Dharm. Dit is een kinder/weeshuis waar 67 kinderen en 4 zorgmoeders wonen. De leeftijden van de kinderen verschillen tussen 3 t/m 21 jaar oud. Ook volgt het kinderhuis de regels van het Hindoestaanse geloof. Binnen de stage heb ik verschillende taken gekregen. De belangrijkste daarvan is dat ik een begeleidingsplan moet maken voor een aantal kinderen. En verder zal ik samen met en voor de kinderen activiteiten en projecten starten binnen het kinderhuis. 

it's never the right time to say goodbye.. 29-6-2015

Hoi hoi,

Vandaag was het zo ver. Na vijf maanden stage te hebben gelopen, was het tijd om afscheid te nemen. Het was een dag met gemixte gevoelens, zoals de afgelopen maanden eigenlijk.. Eerst zal ik even vertellen wat Loes en ik georganiseerd hadden voor ons afscheid, want ik zelf was er best trots op. We wilde graag een leuke afscheidsmiddag organiseren en dit hebben we goed aangepakt, al zeg ik het zelf. Loes had neef gevraagd om te komen draaien dus hij kwam om 1 uur aan met zijn boksen en DJ set. We hadden de kinderen van te voren al verteld dat er een DJ kwam en hadden een beetje overdreven dat hij in Nederland ontzettend bekend is. Naast de Surinaamse, Nederlandse stagiaires is neef natuurlijk niet bekend in Nederland, maar dat hoefde de kinderen niet te weten. Vol ongeloof en glinsterende ogen keken de kinderen naar neef als een soort held die ze in reallife zagen en veel jongens boden hem aan om te helpen met het dragen van de spullen. Naast dat neef kwam draaien hadden we ook een kleurtafel, een schmink tafel en een fotohoek waar de kinderen gek op de foto konden gaan. Ook hadden we allemaal ballonnen geblazen waar we kinderen mee konden spelen en dit vonden ze prachtig. Als hapjes hadden we popcorn, ananas, koek en chips, dit tot groot genoegen voor mezelf want ik HOU van chips en popcorn haha. Maar goed, de activiteiten waren ontzettend geslaagd. Kinderen waren mooi geschminkt, ze speelde goed samen en kwamen af en toe naar me toe om te zeggen dat ze me zouden gaan missen en dat ik er mooi uitzag. Want ja, ik had me maar eens opgemaakt voor de laatste stage dag. Iets wat ik normaal niet doe naar stage, want het enige wat je doet is zweten. De dag zelf en de activiteiten waren precies zo gegaan zoals we gehoopt hadden. Voor alle kinderen hadden we vlinders met daarop een bedank tekstje en een lolly erop. Voor de moeders, de directrice en het bestuur hadden we koekjes gekocht als bedankje. Hoewel ik me nu afvraag waarom we deze aan de directrice gegeven hebben.. Ze is namelijk weg te gaan zonder doei of bedankt te zeggen (the bitch!). Maar ach, de kinderen waren blij en dat is waarvoor ik het deed. 

Aan het einde van de middag was het tijd om afscheid te nemen en dit voelde heel raar. Ik wist niet goed of ik blij moest zijn of dat ik moest huilen. De verdrietige gezichtjes van de kinderen en de tranen in de ogen van mevrouw Trees deden me zeer. Het feit dat ik hun niet meer zie vind ik verschrikkelijk. Het idee dat er keer op keer weer andere stagiaires komen waarmee de kinderen een band opbouwen en daarna weer moeten breken lijkt me vreselijk. Ook mevrouw Trees die duidelijk gehecht is geraakt aan ons, en wij aan haar. Je zag dat ze ons echt gaat missen. Zij zou zo graag weg willen en kan niet weg, het is onmogelijk. Als ik kon zou ik werkelijk alle kinderen en moeders mee willen nemen en ze het leven geven wat ik heb, want mijn leven is, vergeleken met die van hun, een paradijs. Ik kreeg nog een aantal laatste knuffels, ook van de kinderen waarvan ik het idee had dat ze niet echt om me gaven. Maar, ondanks dat ik ze niet wilde achterlaten en het me veel pijn deed, gleed er ook een golf van zorgen van me af. Ik hoef nu niet meer tegen mijn eigen normen en waarden te vechten, niet meer aan hoeven te horen waar ik niks aan kan veranderen en me niet meer hopeloos hoeven te voelen. Want hoewel mijn stage op veel gebieden heel chill was, was het ook op veel gebieden slopend. Emotioneel en mentaal gezien was het vaak slopend. Zo is er gister nog een meisje hard geslagen omdat zij de schuld kreeg van stelen, terwijl een van de moeders dit gedaan hadden. Toen een jonger meisje, waarvan het geld gestolen was, erachter kwam dat een van de moeders dit gedaan had, werd ook zij geslagen. Ze was doodsbang en durfde dit niemand te vertellen. Gister zijn beide meisjes opgehaald door hun ouders (gek dat dan de ouders opeens wél voor hun kinderen kunnen zorgen..). Maar goed, in ieder geval kwamen hun ouders voor die meisjes op. Het zijn verhalen die je dagelijks in de wandelgangen hoort en wat niet eens meer als gek aanvoelt, ondanks dat het onbewust aan me blijft knagen. Want dit is niet hoe het hoort...

De afgelopen stage maanden hadden hoge pieken en diepe dalen. Ik heb veel gezien en geleerd en ben, ondanks alles, erg blij geweest met deze stage. De kinderen waren geweldig en ook alleen voor hen heb ik dit gedaan. Het feit dat ik ze zo vaak heb laten lachen en met veel kinderen een speciale band heb opgebouwd is voor mij al voldoende. Zij hebben van mij geleerd en ik van hen. Hoewel mijn gemixte gevoelens, sluit ik deze stageperiode met een lach af. Ik weet nu nog zekerder dat ik in de richting van de kinderpsychologie wil gaan werken en wie weet verder wil gaan studeren. Ik heb zin in de toekomst en nieuwe stages waarbij ik al mijn ervaringen en leerprocessen mee kan nemen..

Maar nu eerst ga ik slapen, ik ben moe en mijn hoofd zit vol. Slaap lekker en tot snel! xx

Oh ja, en de foto's van vandaag volgen nog!

Nog 2 en halve week te gaan..

Hoi hoi,

Ja, jullie lezen de titel goed. Nog twee en halve week te gaan en dan stopt de stage alweer. My god, wat is het snel gegaan! Na die twee en halve week heb ik nog 24 dagen vakantie, lekker he? Dan heb ik nog 10 dagen waarin ik veel trips ga doen en ga chillen en daarna komen pap, mam, Jenny en Sammy langs om vakantie te vieren. Maar goed, genoeg over mijn fijne leventje hier, nu even wat over mijn stage...

Na mijn laatst geschreven blogverhaal heb ik erg veel vragen gekregen of er ook echt iets veranderd is sinds die dag, maar helaas is die niet zo. Laatst kwam de directrice wel even naar ons toe met een verzoek. Ze vroeg of wij met een meisje wilde gaan praten die te veel in jongens kleren loopt. Ze vind het raar dat ze geen oorbellen wilt en geen jurkjes wilt dragen. Ze vind dat het niet hoort om als meisje in jongens kleding te lopen en wilde dat wij hier met haar over gingen praten. Natuurlijk was het ons ook allang opgevallen dat dit meisje graag jongens kleding draagt en ook graag jongens activiteiten doet. Alleen vonden wij het niet aan ons, en überhaupt niet van toepassing om het meisje hier op aan te spreken. We vertelde de directrice dat dit gewoon een fase kon zijn waar het meisje in zat en dat ze het recht heeft om te dragen wat zij zelf wilt. En mocht dit geen fase zijn, dan moet ze ook gewoon zichzelf kunnen zijn. Helaas was de directrice het hier niet mee eens dus ze zei dat ze zelf wel in gesprek zou gaan met het meisje.. Sneu he? Arm kind durft zichzelf wel te zijn, maar mag het niet...

Maar goed, buiten dat gaat het wel goed op stage. Ik merk wel dat een aantal jongens erg opstandig en zeer respectloos zijn de laatste paar weken. Ook naar ons, de stagiaires, toe. Als je zegt dat je het niet leuk vind of ze wilt straffen door ze uit de groep te halen lachen ze je in je gezicht uit. Ook schelden ze ons en de andere vaak in de Hindoestaans uit, en wij kunnen dat natuurlijk niet verstaan dus dat is erg vervelend. Nu geven we ze 'the silence treatment', oftewel, we negeren ze compleet. Dit lijkt wel te helpen, want dit vinden ze helemaal niet leuk. Veel jongens krabbelen nu terug en proberen 1 op 1 af en toe naar ons toe te komen en sorry te zeggen. Eigenlijk best schattig.

Verder merk ik dat ik echt veel kindjes hier ga missen als ik naar huis ga. Ik wil ze gewoon niet achterlaten. Vooral een meisje waarmee ik vanaf dag 1 een goede klik mee heb. Ze is altijd zo vrolijk en blij en mega druk en schattig. Ik ga haar echt missen en het liefst neem ik haar mee naar huis, maar helaas kan dit niet. 

Nou goed, ik moet nu snel verder met mijn stageverslagen. Ik moet nog één verslag en dan ben ik klaar met school. Nog even bikkelen dus.

Doei x 

Waar haal ik de motivatie nog vandaan? 7-5-2016

Hello everyone,

Ik heb al veel te lang niet geschreven en ook is er al weer veel te veel gebeurd. Toen ik begon met stagelopen in het Kinderhuis waren er 67 kinderen. Ondertussen zijn dit er ongeveer 60, en ik ben bang dat dit er nog minder worden. Wekelijks worden er kinderen weggestuurd om de gekste redenen. De kinderen die ik het hardst zie werken, worden weggestuurd en de kinderen die het minst doen lijken wel de lievelingen van het bestuur te zijn. Ook worden er met regelmaat kinderen geslagen. Niet dat ik dit nog vaak zie, want dit doet het bestuur als de stagiaires weg zijn zodat wij hen niet beoordelend aan hoeven te kijken. Tot donderdagmiddag, donderdagmiddag werd er wel een meisje geslagen voor mijn ogen. En toen was ik er klaar mee.. 

We stonden met allemaal kinderen en zorgmoeders op de gang toe te kijken hoe er één voor één kinderen rond de leeftijd 11 tot 15 jaar naar binnen werd gevraagd in het kantoortje van de directrice. De sfeer was slecht en er werd veel Hindoestaans gepraat. Ik vroeg af en toe aan een van de zorgmoeders wat er gezegd was, zodat ik het een beetje bij kon houden. In het hokje zat de directrice aan haar bureau en stonden er nog twee oudere meiden die ook in het Kinderhuis wonen. Ze schreeuwde tegen de kinderen die binnen kwamen, helaas dus in de taal die wij, stagiaires, niet verstaan. Ik vond het sneu voor de kinderen. En wist dat de redenen van het geschreeuw waarschijnlijk om de kleinste dingen gingen. Dingen die wij in Nederland niet eens benoemen als 'stout', maar gewoon als normaal, verklaarbaar kinderlijk gedrag. Nadat er was geschreeuwd tegen een aantal jongens werd er een meisje van 12 jaar naar binnen geroepen. Ik keek gek op, want dit is nou precies een meisje die in mijn ogen weinig kwaad doet. Een normaal meisje van de leeftijd van 12 jaar die naar school gaat, houdt van kletsen en soms even niet goed weet wat ze met zichzelf aan moet. Ze woont met haar broer en zusje in het Kinderhuis en gaat ook in de vakanties niet naar huis. Haar moeder kan niet voor haar en haar broer en zusje zorgen, ook niet in die paar dagen vakantie. Ze werd naar binnen geroepen met nog een aantal meisjes uit haar gebouw, normaal gesproken vriendinnen van haar. In dit geval hadden ze haar 'verraden'. Eerst zag ik veel geschreeuw en daarna zag ik hoe de directrice een van de oudere meiden van het Kinderhuis vroeg om het twaalfjarige meisje te slaan met de houten lat. Het oudere meisje keek hier niet van op en het leek bijna alsof ze genoot van de macht die ze had toen ze de lat in haar handen gedrukt kreeg. Ze sloeg het twaalfjarige meisje een aantal keer erg hard op haar arm, rug en kont. De andere meisjes die haar hadden verraadde draaide zich om, omdat ze het niet wilde zien. De rest van het kinderhuis keek toe achter de ramen van het kantoor. Ik ook. Ik keek even toe en daarna begon ik in mezelf over hard te praten dat dit belachelijk was en dat dit gewoon niet kon. Ik liep weg om een rondje te lopen want ik wist dat als ik verder ging kijken dat ik naar binnen zou stormen en dat stomme latje zou breken. Toen ik terug kwam en eigenlijk nog niet echt rustig was, werd ik naar binnen geroepen door de directrice. Ze had me boos zien worden op de gang en wilde uitleggen waarom ze haar geslagen hadden. Het twaalfjarige meisje begon uit te leggen waarom ze geslagen werd. Ze was ongesteld geweest de afgelopen week en had niet geweten wat ze aanmoest met haar ondergoed waarin ze was doorgelekt. Ze schaamde zich en heeft het toen verstopt in haar kamer. De andere meisjes waren hier achter gekomen en daarom was ze geslagen. ''Het is vies dat je je ondergoed verbergt en dit mag niet, ze moet het leren en daarom hebben we haar gestraft. Nu doet ze dit de volgende keer niet meer, toch?'' zei de directrice terwijl ze vragend naar het huilende meisje keek. Mijn hart brak voor de honderdste keer en wist niet goed waar ik moest kijken. De directrice vroeg me of ik het begreep. Ik begon eerst met stamelen, omdat ik niet uit mijn slof wilde schieten. Ik kon de directrice niet aan kijken en keek dus in het rond terwijl ik begon uit te leggen over hoe eng ik menstruatie vroeger vond. En dat ik het me kon voorstellen hoe dit moet zijn als jong meisje in een kinderhuis, waarbij je geen zus of moeder hebt die je bepaalde dingen kunnen uitleggen, over hoe ik mijn moeder en zus toen de tijd nodig had, over dat ze nu een vrouw geworden was en dat ik heel goed begreep dat ze niet wist hoe ze hier mee om moest gaan en zich schaamde. Ik zei dat ik begreep dat ze het verstopte en dat dit eigenlijk helemaal geen gek gedrag was, dat dit een belachelijke reden was dat ze geslagen werd en vroeg waarom de hulp van de stagiaires niet gevraagd was. Iedereen werd een beetje stil en het meisje keek me door haar tranen dankbaar aan. De directrice keek me aan en gaf een knikje. Ze zei dat ze zelf ook de kinderen niet graag slaat en dat ze het daarom laat doen. Waarop in antwoordde ''Als u zelf uw eigen straf al niet kan uitvoeren, dan zegt dat toch dat de straf ook niet geschikt is?''. Weer knikte ze. Ik bood hierna me hulp aan. Ik zei dat wij als stagiaires nooit om hulp worden gevraagd terwijl deze wel degelijk nodig is. Wij hebben een hele andere band met de meisjes, wij zijn een soort zussen met wie de meiden veel meer bespreken. Ik vroeg of we een afspraak konden maken. Als er weer zoiets voorkomt, dan wordt dit besproken met de stagiaires en dan gaan wij eerst met de meisjes praten, voor dat er wordt over gegaan op een straf die niet nodig is. Ook herhaalde ik dat slaan nooit een oplossing is en dat kinderen daar niet van leren. Gek genoeg begrepen de oudere meiden en de directrice dit wel. Het twaalfjarige meisje is toen naar buiten gegaan en ik heb nog wat dingen besproken met de directrice. Later ben ik nog even naar het twaalfjarige meisje gegaan om haar een knuffel te geven en aan te geven dat ik er voor haar was. Ik ben voor deze maanden haar Nederlandse zus en zij mijn Surinaams Hindoestaanse zusje hebben we afgesproken. Gelukkig keek ze me met een lach aan toen ik naar huis ging, alhoewel ze wel aan het wrijven was over haar blauw geslagen arm. 

Met een gemixt gevoel ging ik mijn weekend in. Aan de ene kant heb ik nu iets positiefs gedaan, want nu zijn er afspraken gemaakt over wat de stagiaires doen en is er meer overleg en aan de andere kant doet het me pijn dat ik dit weekend leuke dingen mag doen en de kinderen in het Kinderhuis het er niet beter op krijgen. 

Misschien moet ik maar gewoon accepteren dat bepaalde punten onveranderlijk zijn. De kinderen zijn mijn prioriteit en hun zal ik ook alles geven wat ik heb, dus dat ga ik gewoon maar blijven doen de aankomende weken. En wie weet, heel misschien, verander ik toch iets kleins in het leven van de kinderen. Al is het maar een positieve herinnering voor de toekomst..

xx

Eindelijk meer structuur! 14-3-2016

Hoi allemaal,

Ik heb al iets te lang niks op mijn blog geschreven, dus hier even een kleine update! Ik heb de afgelopen weken weer super veel mee gemaakt dus ik zal dit allemaal later deze dag of morgen op mijn blog zetten. Op stage gaat het ook goed en heb ik ondertussen een beetje een vaste taak gekregen, dus daar zal ik nu even wat meer over vertellen.

Op stage loopt het eindelijk iets beter. We krijgen steeds meer inzicht in wat wij als stagiaires willen doen binnen het kinderhuis. Vorige week hebben we een planning gemaakt van de dagen. Zo weten we nu voor onszelf wanneer we aan ons eigen huiswerk kunnen en wanneer we gezamenlijk te werk gaan. Ik moet nog een onderzoek doen en verschillende opdrachten voor school, dus ik moet echt gebruik gaan maken van deze ochtenden…

Verder heb ik twee groepen onder me gekregen waar ik een soort begeleidingsplan voor ga maken. Ik heb de jongens en de meiden van de leeftijd 11 tot en met 21 jaar. Nu lijkt dit een enorm verschil qua leeftijd, maar in het kinderhuis kan dit. Ik koos als eerst voor de jongens, omdat ik merk dat ik met de meeste wel een klik heb. Ik heb al een aantal keer voetbal middagen georganiseerd en dit waarderen zij enorm. Hierdoor merk ik dat er een wederzijds respect ontstaat wat enorm fijn is. Emma wilde ook graag deze groep dus besloten we om de jongens en meiden samen te doen. Voor de jongens willen we activiteiten gaan organiseren die gericht zijn op samenwerken en team-building. Zodat er een soort broederschap ontstaat. Veel van de jongens leven langs elkaar heen en hebben niet echt een band met elkaar. Wij willen ervoor zorgen dat ze in gaan zien dat ze helemaal niet veel van elkaar verschillen en het juist met elkaar leuk moeten maken.
Voor de meiden hebben we een ‘Meidenclub’ opgericht. Hierin gaan we eens in de twee weken leuke activiteiten organiseren zoals een beauty dagje, dansen, toneelspelen en alles wat de dames maar leuk vinden. Deze middag is niet alleen bedoeld om leuke dingen te doen, maar ook willen wij een soort grote zussen voor de meiden worden waaraan zij hun gedachten kunnen vertellen. Deze meiden praten nooit echt over vriendjes, seks, ongesteldheid en alles wat meiden op deze leeftijd willen weten. Dus hebben wij bedacht om op een leuke manier met hen hierover te praten. Veel onderwerpen zijn hier nog een taboe, dus dit willen wij onderbreken. Daarbij is deze groep heel handig voor het onderzoek die ik ga doen. Ik ga onderzoek doen naar muzisch agogisch handelen binnen het kinderhuis. Dit is er nog helemaal niet, maar nu kunnen wij dit wel gaan opzetten. (Als je niet weet wat muzisch agogisch is, moet je maar even googelen... haha)

Ook heb ik de begeleiding van een jongentje op me genomen. Hij is zwakbegaafd en ook is zijn motoriek niet goed ontwikkeld. Ik weet nog niet precies wat er met hem aan de hand is, waardoor hij zo is. Dus eerst moet ik dit gaan uitzoeken. Ik wil hem eerst gaan observeren en zijn school bellen en daarna wil ik ook een begeleidingsplan voor hem gaan maken.

Oké dat was alweer mijn korte update. Ik moet nu gaan opschieten voor stage want anders ben ik straks nog te laat.

Xxx Fijne dag!

Oh ja, en mochten jullie het leuk vinden om mijn verhalen te zien via je mobiel. Dan kunnen jullie me toevoegen op snapchat: Leonieydo! Hier zet ik vaak filmpjes op van de kinderen op mijn stage. 

Heerlijke dag 24-2-2016

Normen en waarden kwestie.. 15-2-2016

Lieve allemaal,

Zojuist heb ik mijn derde stage dag achter de rug en ik merk dat het steeds meer begint te wennen. De kinderen, de armoede, het eten.. alles wordt per uur minder heftig om te zien. Ook zijn de kinderen echt super enthousiast als ze ons zien. Veel rennen gelijk op ons af en geven ons een knuffel of groeten ons met ''Goedemiddag juf!''. Ook begin ik te wennen aan hun beleefdheid. Na ieder woord, zin of vraag die ze stellen zeggen ze ''juf''. Een voorbeeld: ''Hoi juf'', ''ja juf'', ''Wat zegt u juf?'', ''is goed juf'' etc. Waar ik minder goed aan kan wennen (waarschijnlijk gaat dit ook niet gebeuren), is hoe het bestuur of de directrice met de kinderen om gaat. Natuurlijk is er een wereld van verschil tussen hoe de mensen hier leren opvoeden en hoe wij dit doen in Nederland. Daarnaast is er ook een wereld van verschil qua kennis en cultuur, maar toch kan ik niet wennen aan het idee dat er nog steeds kinderen geslagen worden. Ik zal een voorbeeld schetsen van wat ik de afgelopen dagen heb mee gemaakt:

Binnen het kinderhuis heb je 4 moeders, 67 kinderen en 1 directrice. De directrice is binnen het kinderhuis het hoogst. Boven de directrice staat het bestuur en daarboven het hoofd bestuur. Omdat het bestuur er bijna nooit is moet de directrice het dus zien te redden met de moeders en kinderen. Nu zou je denken dat dit heel lastig is en veel geregel, maar dat is het niet. Wij, de stagiaires, rennen eigenlijk de hele dag rond en proberen zo veel mogelijk dingen op te lossen. Waar de directrice en soms het bestuur wel ontzettend goed in is, is het dominant rondlopen met een liniaal. Ze lopen dan rondjes door de kinderen, terwijl zij eten, en kijken, voor mijn gevoel, waar ze de kinderen op kunnen pakken. Op het moment dat een kind wat fout doet slaan ze dit kind met een liniaal. Dit kan zijn op de handen, billen of rug. Nu gaan mijn haren al overeind staan op het moment dat iemand zo dominant door een groep kinderen loopt, dus laat staan als deze persoon ook nog een van de kinderen slaat.

Ik vind het mega lastig om te accepteren dat dit gewoon een cultuur is waarin dit gebeurd. De moeders, kinderen, directrice en het bestuur zijn het van huis uit zo gewend en weten dus ook niet beter. Maar deze kinderen hebben thuis al zo veel heftige dingen mee gemaakt als mishandeling en misbruik, dat ik niet vind en denk dat slaan de oplossing is voor 'slecht' gedrag. Veel kinderen kijken dan ook met angst naar de directrice en het bestuur en dit doet me veel pijn. Helaas kan ik er weinig van zeggen, want ik ben maar een stagiaire. Daarbij wil ik ook niet mezelf in de weg zitten, want op het moment dat ik hier wel wat van zeg ben ik bang dat ik mijn stage kan vergeten. Ook gingen Lisa en ik vandaag naar een jongen toe die daarvoor was geslagen met een houten plankje. Toen een man van het bestuur dit zag, kwam hij naar ons toe om te vertellen dat dit zijn verdiende loon was. Ook moest de jongen alle toiletten in het gebouw schoonmaken als straf dat hij had gescholden. Daarbij zei de man dat hij deze straf wel geeft, maar dat het waarschijnlijk toch niet hielp. Het zou nooit goed komen met de jongen. (ZOOO NEGATIEF!!). De jongen is nog maar een kind van 15, bijna 16, jaar oud. Hij is aan het puberen, dit hoort bij zijn levensfase! Ik hoop dat ik snel wen aan deze lijfstraffen want ik heb het gevoel dat ik een deze dagen niet meer mijn mond kan houden en toe kan kijken..

Maar goed, genoeg over dat. Ik heb ook nog positieve dingen mee gemaakt op stage vandaag. Zo kwam er een meisje naar me toe waarmee we vorige week haar dictee woordjes geoefend hadden. De directrice had verteld dat zij tot nu toe alleen nog maar onvoldoendes haalde en dat ze hier dus steeds straf voor kreeg. Wij besloten toen te kijken hoe het kon dat ze alles steeds fout had. Ik merkte al snel dat het meisje helemaal niet dom was, maar dat ze gewoon op een positieve manier toegejuicht moest worden. Zo zei ik na iedere goede zin of woord dat ze het super goed deed. Aan het begin vond ze het lastig, maar later ging ze zelf alles spellen en keek ze me verwachtingsvol aan. Vandaag kwam ze uit zichzelf naar me toe om te vragen of ik woordjes met haar wilde leren. Dit deed me natuurlijk super goed. Wat positieve aandacht wel niet met een kind kan doen. Ze is gelijk een stuk meer gemotiveerd en vond het zelfs leuk om te schrijven en te spellen. Ook heb ik nog even topografie geleerd met een jongetje. Hij ging ook blij verder met leren toen ik weg ging. 

Ondanks mijn normen en waarden kwestie was het een geslaagde dag. Veel kinderen hebben mee gedaan met de spelletjes en ook veel kinderen hebben geleerd. Op naar morgen.. 

xx Leonie  

10-2-2016 eerst indruk kinderhuis sanatan dharm

 Hi guys,

Gister heb ik mijn eerste stage dag gehad bij het kinder/wees/blijf van mijn lijf huis Sanatan Dharm. Ik ging samen met Lisa (meisje die in hetzelfde appartementen complex woont en zelfde stage loopt) naar het kinderhuis. Ik had er super veel zin in en was erg gemotiveerd. Eerder had ik al op internet gekeken hoe het er ongeveer uitzag, maar kon er weinig over vinden. Ik had mezelf wel al op het ergste voorbereid, ook al had ik geen idee wat het 'ergste' kon zijn. 

Toen ik binnenkwam zag ik een grote eetzaal, een kantoor, een binnenplein en een aantal zwerfhonden. Op zich vond ik dit nog meevallen en was ik blij verrast. Toen we verder gingen met de rondleiding gingen we naar de douches en de slaapkamers, hier schrok ik wel een beetje van.

Ik vind het lastig om uit te leggen hoe vervallen en oud de douches en slaapkamers waren, maar ik ga het toch proberen. Probeer een heel oud, vies, vervallen gebouw voor je te zien, met daarin douches waar veel roest op zit, stapelbedden die bijna uit elkaar vallen met daarop hele oude vieze matrassen. Ook regent het vaak in Suriname en lekt het gebouw aan alle kanten. Op sommige plekken heb je licht, maar op sommige plekken ook niet. Hierdoor zien de douches en slaapkamers er heel gruwel uit. Ik zal binnenkort wat foto's maken zodat jullie ook een idee krijgen van hoe het er uit ziet. Ik schrok best van de armoede die er heerste in het kinderhuis. Daar aan tegen hebben de kinderen en de moeders hier wel een onderdak en eten. Het is dus beter om hier te blijven dan te zwerven op straat of in een huis te zitten met een verslaafde man die jou en je kinderen slaat of soms zelfs ook nog misbruikt.

Onder de middag waren er mensen die eten hadden gedoneerd aan het kinderhuis.* De vrouw die ik sprak woonde zelf ook in Nederland en was hier op vakantie, omdat haar moeder 94 jaar oud was geworden. Om dat te vieren gaven ze ieder jaar een kinderhuis wat te eten. De kinderen kregen allemaal patat, kip, ijs, cake en Fernandes. Als bedankje begonnen de kinderen verschillende Nederlandstalige verjaardagsliedjes te zingen. Het was heel leuk om te zien en te horen. 

Na het middageten konden de kinderen nog even spelen. Veel oudere (16+) gingen gelijk naar boven, de 13+ kinderen gingen bijna allemaal huiswerk maken en de kleintjes gingen spelen in de speeltuin. Veel van deze kinderen kwamen gelijk al op me af. Sommige waren ook gelijk al heel knuffelig. Daarbij sprak de ene wel goed Nederlands en kon ik de ander nauwelijks verstaan. Ook hadden veel kinderen oude en vieze kleding aan en van sommige was de kleding zelfs stuk. Lisa vertelde me dat ze de kinderen vaak herkent aan hun kleding, omdat ze bijna iedere dag hetzelfde dragen. Ook was hun haar erg vet en vies. Maar ondanks al deze dingen waren de kinderen blij en lachte ze veel. Ik besloot om tikkertje te spelen. Hier in dit kinderhuis noemde ze het 'kakkerlakje'. De tikker was de kakkerlak en de renners waren gewone mensen. Natuurlijk was ik het meest de kakkerlak en dat vonden ze geweldig. Ook liet een jongetje me twee puppy hondjes zien. Hij vertelde dat ze deze jonkies afgelopen zondag hadden gevonden en hier onderdak hadden gegeven. Al het eten wat ze over houden brengen ze naar deze hondjes. Deze keer lagen er dus stukjes kip en patat. De kinderen kunnen amper voor zichzelf zorgen, maar proberen wel alle zwerfdieren hier op te vangen en te verzorgen. Het was geweldig om te zien hoe de kinderen bezig zijn om hun dagen door te komen. 

Ik heb nog veel meer te vertellen over het kinderhuis en de kinderen, maar ik moet nu opschieten want ik heb zo mijn tweede stagedag. Ook heb ik gister wat foto's gemaakt van en met de kinderen dus deze zal ik vanmiddag even hieronder posten. 

Fijne dag allemaal!

xx

*Het kinderhuis krijgt geen geld van de overheid, omdat daar gewoon simpelweg te weinig geld voor is. Alle kleding, speelgoed, geld en eten krijgt het kinderhuis dus door sponsoren en particulieren die iets willen doneren. Misschien wil ik ook nog een actie voeren om kleding in te zamelen, maar daar over horen jullie later meer. 

foto's van het kinderhuis